زندگی در نور

همانطور که لیس کمثله شیء عطایای احدصمد هم مثل دیگران نیست پول وملک ومدال و.....هست ولی بالاتر از آن هم هست گاهی مثلا رابطه ات با خدارا که درست می کنی خدارابطه مردم باتو را درست می کند محبوب ومحترم می شوی از جایی که گمان نمی کنی واین کم عطیه ای نیست واز عهده صدها جامعه شناس برنمی آید گاهی مثلا برکت می دهد در مال یا وقت یا کارتو  واین برکت حالی دارد که تا نداشته باشی ارزش آن رانمی فهمی واین از عهده هیچ حسابداری برنمی آید گاهی قلبت را آرام می کندوآرامش کبریت سرخ معاصر است که هزاران دارو وکتاب و...برای آن عرضه شده اما دریغ از دلهای آرام گاهی حکمت می بخشد وبر قلب وزبانت جاری می کند واین خیر بزرگ گمشده مومن است وخیلی چیزهای دیگر خلاصه این (من حیث لایحتسب )پولداتر شدن عزیز شدن  دانا شدن متبرک شدن تجربه کمیابی است که آنان که درک کرده اند مفهومش را تاحدودی شاید بفهمند زندگی در نور ...

من فکر می کنم مثل بازیهای کامپیوتری که با عبور موفقیت آمیز از هر مرحله وارد مرحله ای می شوی که سخت تر  ودر عین حال لذت بخش تر است بلاتشبیه درجات ایمان هم همین حس را دارد که اگر هر درجه ایمان را خالصانه کسب کنی به درجه ای می رسی که آزمون های سخت تری داری ولی لذت معنوی بیشتری حس می کنی درهردرجه که هستی وصف حال ولذت خود را نمی توانی برای درجات پایینتر خوب بیان کنی هرچه در جه بالاتر باشی سقوط ناگوارتر ورنج آور تر است هر درجه ای که طی کنی به طور خودکار در معرض درجات بالاتر قرار می گیری وان شا الله آخر بازی فی مقعد صدق عند ملیک المقتدر زندگی در نور ...

وقتی باهواپیمای گشت از فرودگاه ( مبدا یاهمان مقصد) دور می شوی تاجایی فاصله می گیری که ذخیره سوخت به نیمه برسد از نیمه دوم باید یکراست وکم خطا به مبدا یا مقصد برگردی وقتی نیمه دوم عمر طبیعی هستی باید احتیاط بسیار بیشتری کنی فرصت برای دور شدن وپرسه زدن نیست هرخطایی باریسک بالای سقوط همراه است ازچهل که رد می کنی باید دور خیلی از خامی ها وبی خردی ها خط بکشی از خیلی از ریسک ها دور کنی در خیلی از امور بیخودی لنگر رابندازی وبادبان ها راجمع کنی باید بادقت وحدت بالا فقط مقصدت راببینی باید خیلی از شک وشبهه هایت را رفع کرده باشی ریسک گناه کردن در نیمه دوم به نظر حقیر بیشتر ازریسک گناه در نیمه اول است   زندگی در نور ...

از نظر روانشناسی یک دسته اختلال تحت عنوان اختلالات شخصیت داریم که شخص کارها یی می کند که از نظر دین گناه کوچک یا بزرگ محسوب می شود

مثلا پرخاشگری به والدین ظلم به نزدیکان روابط ناسالم خودکشی بی قیدی بی نمازی و.....

ریشه این اختلالات ممکن است ژن باشد ویا رفتارهای نادرست در محیط کودکی این افراد می باشد

حال ما بانوجوانی روبرو هستیم که تاحدود زیادی بدون اخیار واقعی مرتکب گناهان کبیره می شود

سوال من این است که برخورد خداوند ونیز جامعه با این افراد چگونه است؟؟؟؟؟؟

زندگی در نور ...